Superpritësi në objektiv: të risjellësh jetë në një shtëpi pas një humbjeje të madhe

Superpritësja Marianne u gjend papritur e vetme në shtëpinë që kishte rinovuar së bashku me burrin e saj. Për të rimarrë veten ajo nisi biznesin e saj, duke hapur dyert e shtëpisë së saj në Kaliforni për vizitorë nga e gjithë bota. Ajo vetë tregon se si pritja e vizitorëve i dha një kuptim të ri jetës së saj dhe se çfarë do të thotë të jesh një sipërmarrëse femër:

Ishte një ndjesi e mirë kur shtëpia mbushej me njerëz e me jetë.

Kur humba Mike, pata një ndjesi të thellë humbjeje, boshllëku e mungese të madhe. Ai hyri në një operacion në maj të vitit 2017 për një procedurë që duhet të ishte standarde, por pati komplikime dhe nuk ia doli. Katër ditë përpara, festuam 26-vjetorin tonë.

Ime bijë u transferua për të qëndruar me mua. Pothuajse një vit më vonë, ajo u largua dhe krejt papritur u gjenda vetëm në shtëpi.

Nuk më kujtohet ndonjë shtysë apo arsye specifike se pse fillova të pres vizitorë. Ishte thjesht një ide që e mendoja vazhdimisht. Më pas, në shtator të vitit 2017 u nisa në një udhëtim për të takuar disa miq në Oregon dhe qëndrova në një listim të Airbnb atje. Pritësi ishte një tip i këndshëm dhe i shpjegova se çfarë më kishte ndodhur. Fillova të kuptoja se të qenit pritës mund të ishte një mundësi e mirë për mua.

Me vdekjen e tim shoqi, u ndërpre edhe pensioni i tij e kjo ishte një humbje e madhe të ardhurash. Une vetë punoj si mësuese, shkrimtare dhe projektuese dekoresh kopshtarie. Thjesht nuk arrija të përqendrohesha dot në diçka.

Në mendjen time mendoja se Airbnb ishte një burim i thjeshtë parash. Por kjo është punë e mirëfilltë. Dhe pa dyshim që duke qenë një grua vetëm, më shqetësonte aspekti i sigurisë. Bleva brava për dhomat e vizitorëve dhe për dhomën time, por kam përshtypjen se e kam mbyllur derën vetëm një herë kur ishte një djalë që kthehej shumë vonë natën. Një mik i imi, i cili është gjithashtu pritës, më sugjeroi që të shkruaja një përshkrim të banesës për të tërhequr njerëzit që do të doja të mirëprisja e deri tani duket se ka funksionuar. Mund të jetë naivitet nga ana ime, por kam një farë bindjeje që njerëzit janë të mirë në shumicën e rasteve.

Pritja e vizitorëve u kthye në një mënyrë për të dalë pak nga guaska ime. U kthye në një arsye për ta mbajtur shtëpinë të pastër e për t'i dhënë vetes kurajë. Duhet të kujdesesha pak për veten. Të gjitha këto ishin gjëra të mira.

Më kujtohet Mike sa herë që vjen dikush. Është sa pikëlluese aq dhe inkurajuese.

Atij i pëlqente të punonte për këtë shtëpi. Ishte zdrukthëtar. Kur e blemë shtëpinë në vitin 1995, ishte e shkatërruar, një rrënojë, dhe ai e shndërroi në një vend kaq të bukur për të jetuar. Më duket sikur e ndjej shpirtin dhe energjinë e tij dhe kur njerëzit hyjnë në shtëpi i vënë re punimet e tij të drurit dhe thonë "Oh, ç'mrekulli!"

Ndihem shumë krenare. Ndihem kështu për të dy ne. Sa bukur është që mund ta ndaj këtë me të tjerët.

Në fillim u thosha vizitorëve se sapo e kisha humbur burrin tim. Pastaj pak nga pak, nuk ishte më gjëja e parë që ndaja me ta.

Jam ndier vërtet e bekuar me vizitorët që kam pasur. Duke qenë se jetoj në Santa Monica, ata donin të shkonin në plazh, në mol dhe në Venecia, ndaj nuk arrita t'i takoj shumë. Kisha akoma nevojë për shumë hapësirë dhe qetësi, prandaj ishte shumë mirë kështu.

Ndonjëherë bisedonim përpara një filxhani kafeje ose uleshim në verandë me një gotë verë duke shijuar flladin e oqeanit. Me disa nga vizitorët kishe qejf të bisedoje. Ishte një rikujtesë se jeta vazhdon, pavarësisht se mund të tingëllojë si klishe.

Njëherë prita një grua të re si vizitore. Nuk e kisha përmendur që Mike nuk jetonte më, por mbase kishte vënë re fotografitë e tij nëpër shtëpi. Ajo më tha se kishte humbur të dashurin disa muaj më parë në një aksident. Kështu që u gjenda në këtë pozicion të pabesueshëm, ku jo vetëm mund të hapja shtëpinë, por edhe të krijoja një hapësirë që ajo të mund të fliste për humbjen e saj me dikë që do ta kuptonte. Ndërsa për mua, ajo ishte dikush me të cilën mund të flisja për Mike. Gjendeshim në të njëjtën situatë dhe ndjemë një sintoni të papërshkrueshme. Kemi shkëmbyer mesazhe nganjëherë. Ajo mund të kthehet ose jo, por për një çast ne prekëm jetën e njëra-tjetres.

Ne si pritës ndajmë hapësirën, por ndonjëherë kjo hapësirë është një vend ku ndajmë shumë më tepër.

Kur hapa dyert e shtëpisë time, kisha mundësinë të jepja diçka edhe nëse ndieja zbrazëti.

Tani kam biznesin tim. Dhe ka aq shumë për të përshkruar se ç'do të thotë të jesh shef i vetvetes dhe të vendosësh vetë se si ta organizosh jetën tënde. Është një ndjesi e vërtetë pushteti që ndjen një grua kur drejton biznesin e saj.

Mund të tingëllojë pak çuditshëm, por seç ka diçka të shenjtë në pritjen e njerëzve që nuk njeh. Si pritës, ne shërbejmë si udhërrëfyes për udhëtarët e lodhur. Dhe kur vuajmë dhe ndihemi të lënduar apo të vetmuar, ky ndërveprim dhe kjo lidhje kanë një efekt shërues.

Fotografi të mundësuara nga Marianne